“Στην ουσία η παγκοσμιοποίηση βάλει κυρίως εναντίον της μεσαίας τάξης που είναι και η σπονδυλική στήλη του εθνικού κράτους. Στο σημείο αυτό και πάλι ταυτίζεται η νεοαριστερά που θέλει τη δημιουργία ενός νεο-προλεταριάτου για εκλογική εκμετάλλευση, με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση – που θέλει την κατάργηση των αντιστάσεων του εθνικού κράτους“.
Σήμερα, στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, έχει de facto δημιουργηθεί διεθνώς μία ασύμμετρη κατάσταση. Το οικονομικό (με την έννοια των διεθνών ολιγαρχών – κατόχων του πλούτου, του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και των πολυεθνικών εταιριών), είναι πλανητικό, ενώ το πολιτικό (δηλαδή το εθνικό πολιτικό σύστημα) είναι τοπικό στα όρια του εθνικού κράτους.
Έτσι οι τοπικές – εθνικές κυβερνήσεις (και ειδικά των πιο ασθενών κρατών) δεν μπορούν, μέσω της τοπικής εξουσίας τους, να λάβουν αποφάσεις, τέτοιες που να επηρεάζουν το πλανητικό οικονομικό. Στην καλύτερη περίπτωση, μόνο αποφάσεις που αφορούν το εσωτερικό του κράτους και του ελέγχου των συνόρων μπορούν να πάρουν. Αντίθετα, το πλανητικό οικονομικό διαθέτει πλέον τέτοια οικονομική δύναμη και τέτοια εργαλεία που μπορεί να επιβάλλεται (εύκολα ή δύσκολα, ανάλογα με την ισχύ του αντίστοιχου κράτους) στο τοπικό πολιτικό (δηλαδή πάνω στην εθνική κυβέρνηση) και να το χρησιμοποιεί προς όφελός του και σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, χωρίς δυνατότητα καμιάς λαϊκής αντίστασης.
Ο στόχος του πλανητικού οικονομικού είναι να υποτάξει ή να παρακάμψει τις εθνικές νομοθεσίες, που προβάλουν εμπόδια στην πλήρη κυριαρχία του. Και για να το επιτύχει αυτό επιδιώκει να ελέγχει τα αντίστοιχα εθνικά πολιτικά συστήματα που παράγουν εθνική νομοθεσία. Στην πράξη δηλαδή και μέσω του απόλυτα υποταγμένου και ελεγχόμενου τοπικού πολιτικού συστήματος, τα συμφέροντα του πλανητικού οικονομικού γίνονται νόμοι που καθορίζουν άμεσα τη ζωή των πολιτών ενός εθνικού κράτους προς όφελός του, καθώς και διεθνείς οργανισμοί που το υπηρετούν σε βάρος των κρατών.
Αυτή είναι η επικρατούσα ασύμμετρη κατάσταση σήμερα. Μια κατάσταση που εμείς οι Έλληνες τουλάχιστον την βιώνουμε έντονα.
Αυτός ακριβώς ο κρίκος αυτής της αλυσίδας πρέπει να σπάσει. Δηλαδή θα πρέπει, όσο το δυνατόν πιο πολύ να απεξαρτηθεί το εθνικό πολιτικό σύστημα από την πλανητική οικονομική εξουσία. Μόνο έτσι θα υπάρξει μεγαλύτερη εθνική αυτονομία, λαϊκή κυριαρχία, εθνική ασφάλεια και οικονομική ευημερία.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ
Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται η έννοια του σύγχρονου διεθνισμού, ο οποίος ενώνει την διεθνιστική νεοαριστερά με τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, κάνοντας πλέον δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ τους.
Σύμφωνα με το μαρξιστικό δόγμα, πρέπει να προωθείται η διεθνής αλληλεγγύη με την ένωση των λαών, την ειρηνική συνύπαρξη και την κατάργηση των συνόρων των εθνικών κρατών.
Σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα πρέπει να προωθείται η πλήρης και χωρίς εθνικά σύνορα, ελεύθερη διακίνηση (παγκοσμίως) κεφαλαίων, εργατών και εμπορευμάτων.
Βλέπουμε λοιπόν, ότι τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά έχουμε σύγκλιση στην κατάργηση των εθνικών συνόρων και στην δημιουργία μιας ενιαίας πολυπολιτισμικής κατάστασης.
Όταν λοιπόν η Ελληνική Λύση λέει ότι δεν είναι ούτε αριστερά ούτε δεξιά, αλλά βάζει πρώτα την Ελλάδα, πρώτα τους Έλληνες, εννοεί αυτό ακριβώς, ότι δηλαδή δεν δέχεται την ανωτέρω κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας και ως εκ τούτου της εθνικής κυριαρχίας, του εθνικού κράτους και της εθνικής κοινωνίας.
Υπάρχει φυσικά και η κακόηχη πλευρά του επιθετικού διεθνισμού με την όψη του φανατικού εθνομηδενισμού.
ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ:
- Η άρνηση ή υποτίμηση της αξίας ή της ύπαρξης του έθνους στο οποίο κάποιος ανήκει ή των εθνών γενικότερα, η πεποίθηση ότι αυτό ή αυτά είναι τεχνητοί και ανεπιθύμητοι σχηματισμοί `
- Η έλλειψη πατριωτισμού ή εθνικής συνείδησης
- Η εναντίωση στα εθνικά συμφέροντα, όπως τα αντιλαμβάνεται ο εθνικισμός
ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΜΑΣΤΕ
Η ιδέα των ανοικτών συνόρων (με προπομπό το open society του Σόρος) είναι το καινούργιο. Ξέρουμε όμως όλοι πως, στην αιώνια μάχη του καινούργιου με το παλιό, πάντα νικάει το καινούργιο. Αυτό το συγκεκριμένο καινούργιο δεν ανοίγει διάλογο για να πείσει με λογικά επιχειρήματα, δεν χάνει το χρόνο του. Προχωρά με θράσος και απλά καταδικάζει οτιδήποτε παλεύει να διατηρήσει το παλιό, ως φασισμό, εθνικισμό, ναζισμό, λαϊκισμό, γραφικότητα, συντηρητισμό, οπισθοδρόμηση κ.λ.π. Δηλαδή χαρακτηρίζει όσους αντιδρούν με έννοιες αρνητικά φορτισμένες που υποσυνείδητα ακυρώνουν πλήρως το άτομο
Σύμφωνα όμως με τα ως τώρα δεδομένα και εφόσον τα πράγματα εξακολουθήσουν να πηγαίνουν έτσι, οδηγούμαστε (με παράδειγμα και τη γερμανική Ευρωζώνη, η οποία είναι μικρογραφία και προπομπός της παγκοσμιοποίησης) σε μια παγκόσμια δικτατορία της διεθνούς οικονομικής ελίτ με τους απομονωμένους και απομαζικοποιημένους ανθρώπους εντός ανίσχυρων και στην ουσία καταργημένων εθνικών κρατών, να είναι σε μια σχέση νεο-δουλείας
ΛΥΣΗ – ΟΡΑΜΑ
Κανένα άτομο δεν μπορεί να έχει ατομικά δικαιώματα και ασφάλεια χωρίς να ανήκει σε μια ισχυρή κοινωνική ομάδα μέσα σε ένα κυρίαρχο εθνικό κράτος, όπου θα αναγνωρίζεται η προσωπικότητά του, θα ολοκληρώνεται ως άνθρωπος και θα προστατεύεται ως οντότητα. Μόνο έτσι θα μπορεί να συμμετάσχει ισότιμα στο εξελισσόμενο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Διαφορετικά θα είναι ένα ασήμαντο φτερό στον άνεμο της παγκοσμιοποίησης. Για να επιτευχθεί αυτό, καθίσταται πλέον αναγκαίο να γίνουν τέσσερα πράγματα:
1) Ενδυνάμωση της εθνικής δημοκρατίας,.
2) Ενδυνάμωση της αυτοδύναμης εθνικής οικονομικής ανάπτυξης.
3) Ενδυνάμωση της εθνικής Παιδείας.
4) Ενδυνάμωση της εθνικής άμυνας και εγκατάλειψη της πολιτικής του κατευνασμού και της Φινλανδοποίησης.
Δηλαδή, θα πρέπει να γίνουν ότι ακριβώς απεχθάνονται οι κυρίαρχοι ηγέτες της παγκοσμιοποίησης.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ
Απαιτείται λοιπόν αγώνας:
Πρώτον, για εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος, ώστε να περάσει η εξουσία στα χέρια του λαού και με τον τρόπο αυτό να απεξαρτηθεί από το πλανητικό οικονομικό.
Δεύτερον, για προστασία με κάθε τρόπο και κάθε μέσον της πατρίδας, των Ελλήνων, της ενότητας, της ιστορίας, των εθνικών συμφερόντων, τη εθνικής άμυνας και της εθνικής οικονομίας.
Τρίτον, για θεσμική ανάδειξη της λαϊκής πλειοψηφίας, μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, σε βασικό αποφασιστικό πολιτικό παράγοντα εναντίον της επιβολής των μειοψηφιών.
Τέταρτον, για αποτελεσματικό έλεγχος της μετανάστευσης.
Πέμπτον, για την αντιμετώπιση των ταμπελών που εκ του ασφαλούς εκτοξεύουν οι διεθνιστές, όχι με αμυντική απολογία, αλλά επιθετικά με εκτόξευση αντίστοιχων αντίθετων ταμπελών χωρίς αιτιολογία, ώστε να αφυπνίζεται και να ταλαντεύεται η Κοινή Γνώμη.
Πέτρος Χασάπης
