Ο Βασίλης Βιλιάρδος, Βουλευτής Επικρατείας της Ελληνικής Λύσης, κατά τη συζήτηση στην Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων στις 11/04/2022, του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών «Ενσωμάτωση και τροποποίηση, Οδηγιών και Κανονισμών (ΕΕ) Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όσον αφορά την εφαρμογή τους στις εταιρείες επενδύσεων, με σκοπό τη διευκόλυνση της ανάκαμψης από την κρίση της COVID-19, και συναφείς διατάξεις».
Έγιναν οι εξής παρατηρήσεις:
– Είπαμε πως η μεταφορά της Ευρωπαϊκής Οδηγίας στην ελληνική νομοθεσία, όσον αφορά τα καλυμμένα ομόλογα και όχι μόνο διαφέρει σημαντικά από την πρωτότυπη, ενώ είναι προσχηματική μια συζήτηση για 7 οδηγίες και 215 άρθρα μαζί σε τρεις Επιτροπές των 12 λεπτών.
– Σαν να μην έφτανε αυτό, υποβλήθηκε ήδη μαζί με το πολυνομοσχέδιο ως τροπολογία, ο συμπληρωματικός προϋπολογισμός και άλλες παροχές. Αλήθεια, πότε θα συζητηθούν όλα αυτά; Έχει χαθεί εντελώς η σοβαρότητα; Αρκετά λάθη δεν κάνει η Κυβέρνηση και μετά προσπαθεί μάταια να τα διορθώσει, όπως με τη βίαιη απολιγνιτοποίηση;
– Κάποια στιγμή, πρέπει να γίνονται σεβαστές οι σωστές διαδικασίες, αφού, διαφορετικά, δεν έχουν νόημα οι Επιτροπές της Βουλής.
– Στο άρθρο 20 ή 19 της Οδηγίας, τα κράτη μέλη -στην Οδηγία- καθορίζουν τις απαιτήσεις για την άδεια και εξουσιοδοτούν την Αρχή για να τη χορηγεί. Όμως, στο σχέδιο νόμου, οι όροι διαμορφώνονται από την Τράπεζα της Ελλάδος, που δίνει και την άδεια. Επομένως, δεν υπάρχει εδώ καμία διάκριση εξουσιών. Λοιπόν, εκτός του ότι διαπιστώνεται αοριστία ως προς τις προϋποθέσεις, το κράτος κυριολεκτικά εξαφανίζεται. Στην ουσία, δεν είναι κανένας υπεύθυνος, ενώ στην Οδηγία είναι ξεκάθαρα το κράτος. Φυσικά δε, θα ήταν ανόητο να αναλάβουμε ως κράτος την ευθύνη για τις πράξεις της Τράπεζας της Ελλάδος.
– Στο άρθρο 24 ή 23 της Οδηγίας. Στην Οδηγία, αναφέρεται πως τα κράτη μέλη προβλέπουν ποινικές και διοικητικές κυρώσεις, καθώς και λοιπά διοικητικά μέτρα. Ενώ, στο νομοσχέδιο, η Τράπεζα της Ελλάδος καθορίζει διοικητικές κυρώσεις, με βάση και τα αναφερόμενα στην ποινική νομοθεσία. Δηλαδή, παρέχεται στην Τράπεζα της Ελλάδος και ο ρόλος του δικαστή; Δεν είναι επιεικώς απαράδεκτο;
– Στο άρθρο 27, υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές με την Οδηγία, στην οποία τα κράτη μέλη διασφαλίζουν το ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις για να χρησιμοποιούν το σήμα «Ευρωπαϊκό Καλυμμένο Ομόλογο» -προφανώς ανωτέρας ποιότητας. Στο νομοσχέδιο, όμως, την ευθύνη φαίνεται πως την έχουν τα ιδιωτικά πιστωτικά ιδρύματα σχετικά με το εάν πληρούν τα ίδια τις προϋποθέσεις, ενώ απλά γνωστοποιούν στην Τράπεζα της Ελλάδος πως το χρησιμοποιούν.
– Εκτός αυτού, η Τράπεζα της Ελλάδος μπορεί να διαμορφώσει τους κανόνες -στην παράγραφο 4- που δεν γνωρίζουμε. Ποιος είναι υπεύθυνος έναντι του ευρωπαϊκού σήματος; Δεν πρόκειται για μία χαοτική ρύθμιση; Αλήθεια, το δέχεται αυτό η ευρωπαϊκή Αρχή που εποπτεύει το σήμα; Δεν θα έπρεπε να ξέρουμε;
– Στο Δεύτερο Μέρος, για την ενσωμάτωση της Οδηγίας (Ε.Ε.)2019/1153, για τη διακίνηση πληροφοριών μεταξύ των ευρωπαϊκών φορολογικών, αστυνομικών και χρηματοοικονομικών Αρχών και της EUROPOL, για τη διερεύνηση σοβαρών εγκλημάτων και ξεπλύματος χρήματος, καθώς και στο άρθρο 38 ή 4 της Οδηγίας. Η Οδηγία -στην παράγραφο 1- αφήνει να εννοηθεί πως τα κράτη παραχωρούν τη δυνατότητα στις ειδικές Αρχές να έχουν πρόσβαση σε τραπεζικούς λογαριασμούς –δηλαδή, στο τραπεζικό απόρρητο. Στο νομοσχέδιο, όμως, η πρόσβαση αυτή παρέχεται a priori στις Αρχές, γεγονός που σημαίνει -εάν το καταλάβαμε σωστά και αν όχι, πρέπει να μας εξηγηθεί- πως υπάρχει πλήρης ασυδοσία.
– Μάς κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, στο άρθρο 50, η αναφορά σε προσωπικά δεδομένα για φυλετική ή εθνική καταγωγή, για τα πολιτικά φρονήματα, για τις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις, για τη συμμετοχή σε συνδικαλιστική οργάνωση, δεδομένα που αφορούν στην υγεία ή δεδομένα που αφορούν στη σεξουαλική ζωή ή το γενετήσιο προσανατολισμό ενός φυσικού προσώπου, να επιτρέπεται μόνο από πρόσωπα που έχουν λάβει ειδική εξουσιοδότηση. Ειλικρινά, προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με χρηματοοικονομικές υπηρεσίες και συναλλαγές -χωρίς να τα καταφέρουμε. Μπορείτε να μας δώσετε ένα παράδειγμα του τι ακριβώς εννοείτε εδώ;
– Η διάταξη του άρθρου 41 ή 7 της Οδηγίας είναι η ύποπτη, όσον αφορά στη δεύτερη παράγραφο, κατά την οποία τα στοιχεία μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για άλλους σκοπούς εκτός αυτών που συλλέχθηκαν για την πρόληψη ποινικών αδικημάτων. Θεωρούμε πως το άρθρο αυτό είναι εξαιρετικά αόριστο, ενώ θα πρέπει να υπάρχει κάποια δικαστική παρεμβολή.
– Ε είναι απαράδεκτη η πρόβλεψη της παραγράφου 4 -που δεν υπάρχει στην Οδηγία- σύμφωνα με την οποία οι πληροφορίες και οι αναλύσεις, που παρέχει η Αρχή, δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται ως αποδεικτικά μέσα ποινικών διαδικασιών. Δηλαδή, θα είναι μόνο πληροφοριακού χαρακτήρα; Δεν θυμίζει το στικάκι της λίστας Λαγκάρντ που δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ή τη λίστα Μπόργιανς που δεν ερευνήθηκε ποτέ; Δεν είναι ντροπή;
