Ο Βασίλης Βιλιάρδος, Βουλευτής Επικρατείας της Ελληνικής Λύσης, κατά τη συζήτηση στην Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων στις 18/10/2021, του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών «Κύρωση της υπ’ αρ. 11428-(97/6) απόφασης της 27ης Ιανουαρίου 1997 του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, σχετικά με τις Νέες Διευθετήσεις Δανεισμού (New Arrangements to Borrow – NAB)».
Έγιναν οι εξής παρατηρήσεις :
– Η κύρωση της σημερινής Σύμβασης αφορά τη συμμετοχή της Ελλάδας στην αύξηση κεφαλαίων του Δ.Ν.Τ. μέσω του εργαλείου των νέων διακανονισμών δανεισμού, ενός πρόσθετου τρόπου χρηματοδότησης του Ταμείου, από αυτό της ποσόστωσης το ύψος του οποίου αυξήθηκε σημαντικά τον Απρίλιο του 2010, με χρηματοδότηση ύψους 80 δις ευρώ συνολικά.
– Υπενθυμίζουμε εδώ πως, σύμφωνα με πληροφορίες του Δ.Ν.Τ. από το 2013, η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα που χρεοκόπησε έχοντας στα ταμεία των οργανισμών του δημοσίου μεταξύ 20 δις ευρώ και 40 δις ευρώ, όταν οι χρηματοδοτικές ανάγκες της το 2010 ήταν πολύ χαμηλότερες.
– Η πρώτη μας ερώτηση τώρα είναι γιατί η Συμφωνία κατατέθηκε σήμερα, υποθέτοντας πως δεν μπορούσε να συμμετέχει η Ελλάδα τότε επειδή ήταν αποδέκτρια δανειακών κεφαλαίων.
– Εντούτοις, όπως όλοι γνωρίζουμε η Ελλάδα είναι σε πολύ χειρότερη οικονομική θέση σήμερα συγκριτικά με τότε, εξαιτίας, κυρίως, των αποτυχημένων Μνημονίων.
– Αν και δεν θα διανοούμαστε ποτέ να υπογράψουμε μία Σύμβαση με το Δ.Ν.Τ. γνωρίζοντας τις μεθοδεύσεις του παγκοσμίως, τη συμπεριφορά του απέναντι στην Ελλάδα, καθώς, επίσης, τα τεράστια σφάλματα του όπως με τους πολλαπλασιαστές ή με τις λανθασμένες προβλέψεις του, δεν καταλαβαίνουμε γιατί μια χώρα στη δική μας δεινή οικονομική θέση θα πρέπει να δανείσει χρήματα στο Δ.Ν.Τ.
– Το ίδιο το Δ.Ν.Τ, πάντως, σε εσωτερικό έλεγχο παραδέχτηκε τα λάθη του, ενώ αναφέρει πως είχε υπερβολικά αισιόδοξες προβλέψεις, ότι δεν πρόβλεψε το μέγεθος των κινδύνων, καθώς, επίσης, πως τέθηκαν ζητήματα λογοδοσίας και διαφάνειας. Τι έκανε, όμως, αρνήθηκε για να τα λύσει; Απολύτως τίποτα, ενώ δεν έγινε καν Εξεταστική Επιτροπή για τα Μνημόνια στην Ελλάδα!
– H Ελλάδα θα αποπληρώσει δύο ετήσιες δόσεις των διμερών δανείων που έχει λάβει από τις ευρωπαϊκές χώρες, στα πλαίσια του πρώτου μνημονίου, τον αποκαλούμενο GLF συνολικού ύψους των δυο δόσεων 5,3 δισ. ευρώ. Εδώ, θα θέλαμε να ρωτήσουμε ποιο είναι το επιτόκιο σήμερα αυτών των δανείων. Επίσης, αν είναι υποχρεωτική η αποπληρωμή τους.
– O στόχος είναι να ενισχυθεί το διεθνές προφίλ της χώρας μας, έτσι ώστε, να αναβαθμιστεί η πιστοληπτική μας ικανότητα για να φτάσουν στην επενδυτική βαθμίδα τα ομόλογά μας, εάν είναι δυνατόν πριν τη λήξη του ΠΕΠ της ΕΚΤ, με το οποίο μας χρηματοδοτεί κατά παρέκκλιση λόγω της πανδημίας με 37 δισ. ευρώ. Ισχύουν όλα αυτά; Εάν ναι, από που θα αποπληρωθούν εκτός βέβαια από τα ΝΑΒ που αφορούν την Τράπεζα της Ελλάδος; Από το δήθεν μαξιλάρι; Από τα 15,7 δισ., αφού τα υπόλοιπα χρησιμοποιούνται στα ρέπος; Έχουμε την άδεια του Iesem;
– Η παράγραφος 2, αφορά τις πιστωτικές διευθετήσεις, όπου σε σχέση με το ποσό της συμμετοχής μας αναφέρεται πως μπορεί να μεταβληθεί, χωρίς όμως να καθορίζονται πουθενά οι όροι. Οι ερωτήσεις μας εδώ είναι οι εξής. Ποιο είναι το εύρος μιας ενδεχόμενης αλλαγής της συμμετοχής μας; Γιατί η Ελλάδα συμμετέχει με περισσότερα χρήματα από τη Νότια Αφρική; Αφού η ελάχιστη συνεισφορά έχει καθοριστεί στα 340 εκατ., γιατί δεν καταβάλλει την ελάχιστη η Ελλάδα στη δεινή οικονομική κατάσταση που βρίσκεται;
– Στην παράγραφο 4, διαπιστώνονται επίσης απαράδεκτες αοριστίες σχετικά με το ύψος της συμμετοχής, που μπορεί να μεταβληθεί κάτω από συνθήκες που δεν διευκρινίζονται.
– Στην παράγραφο 5 και στο εδάφιο γ, μπορούν να αντιηγηθούν μέλη του ΔΝΤ, ακόμη και στην απώλεια του δικαιώματος ψήφου, εάν το νόμισμα τους δεν περιλαμβάνεται στο σχέδιο χρηματοοικονομικών συναλλαγών. Τι θα συμβεί αλήθεια, στην περίπτωση που τυχόν διαλυθεί η ευρωζώνη με τα διάδοχα νομίσματα;
– Στην παράγραφο 6, με το εδάφιο α, μπορούν να μεταβληθούν τα ποσά συμμετοχής από το εκτελεστικό συμβούλιο έως το μέγιστο, ενώ, η χώρα θα πρέπει να τα καταβάλει άμεσα χωρίς να έχει δικαίωμα όχι μόνο αντιρρήσεων, αλλά ούτε καν παρατηρήσεων όπως φαίνεται από το εδάφιο δ, γεγονός που σημαίνει πως η διάταξη είναι προβληματική.
– Προφανώς όμως δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αλλαγής διατάξεων. Είναι σωστό αυτό που υποθέτουμε;
– Η παράγραφος 10 είναι ενδεικτική της ασυδοσίας κυριολεκτικά του ΔΝΤ αφού η πρόσβαση σε πόρους από τα μέλη του καθορίζεται από τις πολιτικές και από τις πρακτικές του Ταμείου χωρίς κανέναν περιορισμό στις αποφάσεις του, ότι θέλει κάνει. Κάτι ανάλογο διαπιστώνεται και από την παράγραφο 22 με την οποία δίνεται μεγάλη ελευθερία κινήσεων στο Ταμείο αφού μπορεί να συνάψει ένα νέο είδος δανείου ή παραπλήσιας σύμβασης ανεξάρτητα από το τι ορίζουν οι διατάξεις της παρούσας απόφασης, ακόμη μία φορά ότι θέλει κάνει.
