Ο Βασίλης Βιλιάρδος, Βουλευτής Επικρατείας της Ελληνικής Λύσης, κατά τη συζήτηση στην Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου στις 28/02/2022, του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων «Στρατηγικές επενδύσεις και βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος μέσω της επιτάχυνσης διαδικασιών στις ιδιωτικές και στρατηγικές επενδύσεις και δημιουργία πλαισίου για τις εταιρείες τεχνοβλαστούς».
Έγιναν οι εξής παρατηρήσεις επί των άρθρων :
– Θέλουμε να υπενθυμίσουμε, πως δεν απαντήθηκε κανένα από τα ερωτήματα που θέσαμε τη προηγούμενη φορά, κάτι που εφόσον συνεχιστεί να συμβαίνει με το συγκεκριμένο Υπουργείο, αφενός μεν είναι προσχηματικές οι επιτροπές του νομοσχεδίου του, αφετέρου δεν έχει εδώ νόημα να θέτουμε ερωτήματα. Υπενθυμίζουμε πάντως, πως εκκρεμούν ήδη περίπου 3.500 επενδυτικά σχέδια, με καθυστερήσεις που φτάνουν στις 736 ημέρες, κάτι που δεν λύνεται με σχέδια νόμου όπως το σημερινό.
– Στο άρθρο 15, όσον αφορά τη δεσμευτικότητα για τον επενδυτή, θεωρούμε πως θα πρέπει να δίνεται μία εγγυητική επιστολή, τουλάχιστον, για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Ενώ στις μικρές επιχειρήσεις που πρέπει να στηριχθούν ή σε περιοχές που θέλουμε να αναπτυχθούν, θα μπορούσαν να δίνονται κάποιες κρατικές εγγυήσεις όπως με το ΤΕΠΙΧ και ειδικά στις μικρές εταιρείες στην έρευνα που δεν έχουν πρόσβαση σε χρηματοδότηση και πρέπει να στηριχτούν. Επειδή, τώρα, διαπιστώθηκε πως η χρηματοδότηση της πανδημίας «απορροφήθηκε» από λίγες και μεγάλες εταιρείες ενώ πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις έμειναν εκτός, Θεωρούμε πως θα πρέπει να διεξαχθεί έρευνα σχετικά με το πού οδηγήθηκαν τα χρήματα του ΤΕΠΙΧ και της επιστρεπτέας. Θα ενδιαφέρει πάρα πολύ.
– Στο άρθρο 18, και στην παρ. 4, αναφέρεται πως η παρακολούθηση πραγματοποιείται με έλεγχο από Ορκωτό Λογιστή ή πιστοποιημένο ειδικό φορέα, ενώ για έργα με έρευνα και ανάπτυξη και από έναν εμπειρογνώμονα από το Μητρώο Πιστοποιητών Αξιολογητών, επομένως, παρακάμπτεται εντελώς ο κρατικός μηχανισμός. Αλήθεια, νομίζει η κυβέρνηση πως οι ιδιώτες αποτελούν εγγύηση; Ποιος θα τους επιβλέπει και με τι κυρώσεις; Δεν έμαθε τίποτα από την ΕΕΣΥΠ, το Υπερταμείο, δηλαδή, που δεν έχουν αποτιμηθεί τα πάγια του,παρά το ότι ελέγχεται από μία μεγάλη γνωστή εταιρεία Ορκωτών; Ούτε από την πρώτη προσπάθεια πώλησης του «Ελευθέριος Βενιζέλος» που υπήρχε μεν ορκωτός ενώ η τιμή διπλασιάστηκε αργότερα από την DIGI COMP; Ούτε το σκάνδαλο της Folie-Folie; Τίποτα δεν έμαθε;
– Στο άρθρο 19. Είναι μεν λογικά όλα όσα αναφέρονται αλλά άχρηστα, αφού μετά την αποχώρηση του επενδυτή δεν εισπράττεται ποτέ σχεδόν τίποτα. Ακόμη δε, και στον ΟΛΠ που δεν διενεργήθηκαν οι υποχρεωτικές επενδύσεις με γραφειοκρατικές δικαιολογίες, ακολούθησε η επέκταση της Σύμβασης χωρίς να καταπέσουν οι ρήτρες. Οπότε πρόκειται για ανοησίες που πιστεύουν μόνο όσοι δεν έχουν σχέση με Συμβάσεις.
– Στο άρθρο 23. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται ουσιαστικά στο παρωχημένο μοντέλο του παρελθόντος του τουρισμού μαζί με τα logistics. Επίσης στα data centers, που έχουν μεν ζήτηση από πολυεθνικές αλλά η συνεισφορά τους στην οικονομία και στην απασχόληση είναι πάρα πολύ μικρή.
– Το άρθρο 24, είναι ένα εκτεταμένο άρθρο για τους όρους δόμησης, κάλυψης και μετατροπής σχεδίων χωρικής ανάπτυξης των «ΕΣΧΑΔΑ» με Υπουργικές Αποφάσεις και με Προεδρικά Διατάγματα, με τα οποία γενικά δεν συμφωνούμε.
– Γενικά πάντως έχει μια προβληματική λογική η προσέγγιση αυτού του άρθρου 7, αφού στην ουσία δεν προσθέτει, αλλά εξαιρεί τομείς. Πώς είναι δυνατόν, να γίνεται στρατηγική δια της εξαίρεσης; Θα πρέπει να είναι πραγματικά μία ελληνική «πατέντα». Διαπιστώνοντας τώρα για μία ακόμη φορά πως εξαιρούνται στο 2α οι επενδύσεις σε λιγνίτη, κάτι που αρχικά βέβαια από την αρχική μορφή του νόμου επί ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε σημειώνοντας πως και στο δικό του ΕΣΕΚ η ενεργειακή εξάρτηση προβλεπόταν στα ίδια υψηλά επίπεδα του 75%, όπως και σήμερα ενώ προφανώς δεν είχε συνυπολογιστεί η εκρηκτική αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου.
– Εκτός αυτού δεν ενισχύονται οι επενδύσεις σε χάλυβα και ναυπηγεία, ενώ γενικότερα πρόκειται για ένα χαώδες άρθρο, που θα θέλαμε να γνωρίζουμε με ποια λογική έχει καταρτιστεί και που τελικά αποσκοπεί.
– Στο άρθρο 46 και στο εδάφιο 1, που είναι το σημαντικότερο έχοντας δει το πλαίσιο για τη μεταφορά κερδών των πολυεθνικών «..» όπως συζητήσαμε στη Βουλή, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια φορολογικών παραδείσων και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ανούσιο, να συζητάμε εδώ και το πώς θα φορολογηθεί μια τέτοια εταιρεία, αφού είναι θέμα καθαρά της επιτροπής που την ελέγχει. Το ότι θα παρέχεται όμως η δυνατότητα της ευελιξίας στον καθορισμό του περιθωρίου, θα αναγκάσει τις εταιρείες να μειώσουν σε κάποιο βαθμό τις λογιστικές αλχημείες τους, οπότε ίσως είναι θετικό όσον αφορά την απλούστευση των ελέγχων.
– Ειδικά όσον αφορά το άρθρο 56, προτείνουμε να είναι υποχρεωτικά η κύρια έδρα τους στην Ελλάδα, αν και μετά, λόγω της συμμετοχής των venture capitals, θα μπορεί να μεταφερθεί στο εξωτερικό, όπως προβλέπεται από το παρόν σχέδιο νόμου.
