Αναφορικά με την πρώτη Σύμβαση Δωρεάς προς το Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών Γεννηματάς, με τις σχετικές ευνοϊκές φορολογικές προβλέψεις στις οποίες αναφερθήκαμε και κατά την διάρκεια της επί της αρχής συζήτησης, προωθούνται στην ουσία ενέργειες ανακαίνισης και εν γένει αναβάθμισης, στις οποίες θα έπρεπε η ίδια η Κυβέρνηση να είχε προβεί, απαλλαγμένη από τις εξαρτήσεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Ένα σύγχρονο κράτος που σέβεται τους πολίτες του, οφείλει να διασφαλίζει τις αποτελεσματικές και ταυτόχρονα ποιοτικές παροχές στον τομέα της υγείας.
Δυστυχώς όμως απέχουμε κατά πολύ από αυτήν την επιταγή.
Κάθε δωρεά που πραγματοποιείται σε κρίσιμους τομείς, αξιολογείται θετικά, πλην όμως υπάρχουν ορισμένα σημεία τα οποία χρειάζονται προσοχή.
Ένα από αυτά είναι το άρθρο 5 της πρώτης σύμβασης, όπου αναφέρεται ότι η επιλογή των προσώπων που θα προχωρήσουν στην εκτέλεση του Έργου θα πραγματοποιηθεί αποκλειστικά από τον δωρητή.
Ενώ στο επόμενο Άρθρο 6, γίνεται λόγος για την παροχή πληρεξουσιότητας, η οποία παρέχεται στον Δωρητή, χωρίς να απαιτείται προηγουμένως η λήψη νεότερης ή κατά περίπτωση εγκριτικής απόφασης από το «Ελληνικό Δημόσιο».
Τα πάντα εν λευκώ δηλαδή.
Ενώ παρακάτω στο Άρθρο 8, το Δημόσιο παραιτείται από κάθε δικαίωμα να απαιτήσει από τον δωρητή την διενέργεια επιπλέον εργασιών, σε περίπτωση που τις κρίνει αναγκαίες.
Εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, είναι το γεγονός ότι, στο επόμενο άρθρο 9, ο Δωρητής δεν θα ευθύνεται για οποιαδήποτε ζημία ή πραγματικά και νομικά ελαττώματα του εξοπλισμού κ.λπ.
Ως προς την δεύτερη Σύμβαση Δωρεάς, μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της Άννας Μαρίας Λουίζας Ιωάννη Λάτση, η οποία αφορά στην ανακατασκευή και προμήθεια εξοπλισμού της Μονάδας Νοσηλείας στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, κρίνεται ως αναγκαία και καθ’ όλα σημαντική ενέργεια.
Και πάλι όμως βλέπουμε, στο άρθρο 6 της δεύτερης αυτής σύμβασης, τις ίδιες ευνοϊκές φοροαπαλλαγές και μάλιστα σε όλους όσοι συμβάλλονται με την παρούσα.
Kαι στο άρθρο 8, πάλι εκείνο που παρατηρούμε είναι ότι η δωρήτρια μπορεί να αναθέσει σε όποιον θέλει την εκτέλεση των έργων.
Ως προς τις λοιπές διατάξεις του Υπουργείου Υγείας, στο 4ο άρθρο, πραγματικά οι Έλληνες πολίτες έχουν κουραστεί από τις παρατάσεις επί παρατάσεων, χωρίς να δίνεται οριστική λύση σε υφιστάμενα ζητήματα.
Αυτή τη φορά στις συμβάσεις υπηρεσιών αρχειοθέτησης και διαχείρισης αρχείου του ΕΟΠΥΥ.
Στο 5ο άρθρο, παρέχεται η επιπλέον αρμοδιότητα στον Διοικητή του ΕΟΠΥΥ να εκπροσωπεί τον οργανισμό δικαστικώς και εξωδίκως.
(;) Γιατί γίνεται τώρα η προσθήκη αυτή;
Στο 9ο άρθρο, γίνεται λόγος για την συνταγογράφηση των ειδικών θεραπειών από όλους τους πιστοποιημένους ιατρούς.
(;) Για ποιόν λόγο προκρίνεται αυτή η γενίκευση;
Στο 11ο άρθρο, αναφέρονται οι περιπτώσεις στις οποίες επιτρέπεται η ανακατανομή τιμήματος την οποία εγκρίνει το ΔΣ του ΕΟΠΥΥ.
(;) Όμως θεωρείτε ότι όταν γίνεται αναφορά σε σημαντικά χρηματικά ποσά, επιτρέπεται αυτά να αντιμετωπίζονται χωρίς την δέουσα προσοχή;
Τι να πούμε και για το 12ο άρθρο, στο οποίο προβλέπεται η αμοιβή των μελών της Επιτροπής διαπραγμάτευσης φαρμάκων, ενώ γίνεται αναφορά και σε αναδρομικά!
Η πανδημική συγκυρία δυστυχώς ευνοεί τέτοιου είδους διατάξεις.
Στο 13ο άρθρο, η κατ΄εξαίρεση αύξηση των κλινών των ιδιωτικών κλινικών ξεκάθαρα δεν κινείται προς την σωστή κατεύθυνση.
Το αντίθετο!
Τέτοιου είδους διαδικασίες θα έπρεπε να γίνονται με την προβλεπόμενη διαδικασία και όχι σπασμωδικά και κατ’ εξαίρεση, εξυπηρετώντας επί της ουσίας άγνωστους σκοπούς.
Στο 15ο άρθρο, παρέχεται η δυνατότητα στον κάθε Περιφερειάρχη να συστήνει και να συγκροτεί επιτροπές, συγκροτούμενες από γιατρό και μηχανικό, με άλλα λόγια φαίνεται να πρόκειται για φωτογραφική διάταξη.
Εμείς στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ, υπογραμμίζουμε ότι εξαιτίας των συνεχών κρίσεων, πρώτα της οικονομικής και στην συνέχεια της υγειονομικής, τα δημόσια νοσοκομεία και η δημόσια υγεία εν γένει έχουν δυστυχώς επιβαρυνθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Κι αυτή η εξέλιξη της συνεχούς και ολοένα αυξανόμενης συρρίκνωσης της υγειονομικής προστασίας και καθίζησης των παρεχόμενων υπηρεσιών της, οι οποίες δυσκολεύονται δραματικά να θεραπεύσουν τις ανοιχτές πληγές τους, δεν είναι δυνατόν να μας βρίσκει ως απλούς παρατηρητές.
Κλείνοντας, τονίζουμε ξανά την πλήρη αναγκαιότητα της παροχής κινήτρων επιστροφής στους 600.000 Έλληνες που έφυγαν από την χώρα για να μπορέσουν να εργαστούν την περίοδο της οικονομικής κρίσης.
