Θα λέγαμε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο αντικατοπτρίζει την εικόνα της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που βαδίζει από την μία κρίση, την οικονομική, στην άλλη, την υγειονομική.
Ο όρος «ποδόσφαιρο» δηλώνει ένα ομαδικό άθλημα.
Κι όπως όλα τα αθλήματα θα έπρεπε να διακρίνεται για τον ειρηνικό του χαρακτήρα.
Έχει γίνει όμως συνώνυμο του όρου «βία», γεγονός που δείχνει την παρακμή στην οποία βρίσκεται η κοινωνία μέσα στην οποία διεξάγεται αυτό το άθλημα.
Η μελέτη των παθογενειών του ελληνικού ποδοσφαίρου μπορεί να είναι ένα πρώτο βήμα, αλλά πρόκειται για ένα βήμα το οποίο από μόνο του δεν πρόκειται να αλλάξει καμία από τις υφιστάμενες παθογένειες.
Γι’ αυτό χρειάζεται πρωτοβουλία για την πραγματική αντιμετώπιση των παθογενειών που αντιμετωπίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Αναφέρεται χαρακτηριστικά στη μελέτη ότι «μόνο το ένα τρίτο του ελληνικού πληθυσμού θεωρεί το ποδόσφαιρο ως το αγαπημένο του άθλημα» και ότι «η εικόνα του παιχνιδιού υποφέρει τα τελευταία χρόνια λόγω αρνητικών φαινομένων όπως οι στημένοι αγώνες και η βία».
Καταλήγει στο ότι: «Το καθαρό αποτέλεσμα είναι ότι η συνολική εικόνα του ποδοσφαίρου ως αθλήματος στην Ελλάδα έχει αμαυρωθεί πολύ, και το άθλημα πλέον κατέχει μόλις την 12η θέση από αυτή την άποψη».
Ενδεικτικά αναφέρω ότι λίγες μέρες πριν, στις 4 Ιουλίου, συνελήφθησαν 6 άτομα τα οποία εμπλέκονται σε συμπλοκή με οπαδικά κίνητρα και απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά συναυτουργία, στη Χαλκιδική.
Οι συλληφθέντες επιτέθηκαν, κάποιοι εξ αυτών με μαχαίρια, σε 3 άτομα για λόγους οπαδικών διαφορών, με αποτέλεσμα να τραυματίσουν στους μηρούς τους 2, προκαλώντας τους σωματικές βλάβες, σύμφωνα με σχετικό Δελτίο Τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας.
Είναι πραγματικά λυπηρό ο αθλητισμός μας και ειδικότερα το ποδόσφαιρο, να βιώνει μια ευρύτερη απαξίωση από όλη την ελληνική κοινωνία.
Το πρόβλημα είναι εδώ.
Επιτείνεται μάλιστα συνεχώς και φαίνεται πως η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη.
Δυστυχώς εκείνα που χαρακτηρίζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι η βία, η κακή ποιότητα του θεάματος, η κακή κατάσταση των εγκαταστάσεων των γηπέδων, η αδιαφάνεια.
Η ενίσχυση του οπαδισμού από μερίδα μέσων και η βία, εντός και εκτός γηπέδων, όπως και η αποσπασματική και σε πολλά σημεία ανεπαρκής παρέμβαση της Πολιτείας, ιδιαίτερα σε ζητήματα πρόληψης, είναι κάποια από τα βασικά ζητήματα που αναζητούν άμεση επίλυση.
Αξίζει να τονιστεί άλλωστε, ότι η ίδια η αθλητική παιδεία βρίσκεται σε κρίση.
Η έλλειψη παιδείας, η ημιμάθεια και ο λανθασμένος τρόπος προβολής του αθλητισμού δημιουργούν ένταση και αυτή εκδηλώνεται με λάθος τρόπο, συνήθως σε ομαδικά αθλήματα.
Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε θα δούμε αποτελέσματα από τη μία μέρα στην άλλη.
Χρειάζεται συνεχής και στοχευμένη εκπαίδευση των παιδιών μας, τα οποία θα αποτελέσουν τους αυριανούς αθλητές και φιλάθλους.
Τα αίτια της βίας είναι βαθύτερα.
Και φυσικά δεν πρόκειται για ένα καινούργιο φαινόμενο.
Αλλά για μία διαχρονική «αρρώστια», μία μάστιγα με βαθιές ρίζες.
Γι’ αυτό χρειάζεται ένας μακροπρόθεσμος σχεδιασμός της αντιμετώπισής της, γενικώς στον αθλητισμό, αλλά και ειδικώς στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Όταν χτίζεις με υγιείς και στέρεες βάσεις από μικρή ηλικία, τότε είναι βέβαιον ότι χτίζεις ταυτόχρονα και ένα πιο υγιές μέλλον για την κοινωνία των σωστών μελλοντικών φιλάθλων.
Τα κακώς κείμενα δεν θα διορθωθούν από μόνα τους.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο ψυχορραγεί.
Η βελτίωση θα πρέπει να έρθει με την αλλαγή της νοοτροπίας.
Και φυσικά πρέπει να ληφθούν δραστικά και παραδειγματικά μέτρα για αυτούς που συνεχίζουν να παρανομούν.
Δεν γίνεται όσοι προκαλούν καταστροφές, όσοι ευθύνονται για την πρόκληση σωματικών βλαβών ή ακόμη και για την απώλεια ζωής άλλων οπαδών, να επανέρχονται και να κάνουν τα ίδια, διότι τότε θα μιλάμε για ένα φαύλο κύκλο και όχι για την πραγματική αντιμετώπιση του προβλήματος.
Εμείς στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ πιστεύουμε ότι η ατιμωρησία, ή αν θέλετε η γενικότερη αίσθηση ατιμωρησίας, φέρνει τη βία στα ελληνικά γήπεδα, η οποία έχει ριζώσει για τα καλά εδώ και χρόνια.
Οι εικόνες ανομίας δεν τιμούν το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Και κάθε χρόνο η κατάσταση γίνεται χειρότερη ή τουλάχιστον δεν βελτιώνεται.
Συνεχώς ακούγαμε και ακούμε από τις Κυβερνήσεις ότι το μαχαίρι θα μπει στο κόκκαλο.
Κι όμως το ελληνικό ποδόσφαιρο μετράει συνεχώς πολλά περιστατικά βίας, που είχαν θύματα ανθρώπινες ζωές.
Κι αν αυτό δεν είναι καμπανάκι, τότε τί είναι;
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξημερώσει καμία άλλη μαύρη μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
