Ο Βασίλης Βιλιάρδος, Βουλευτής Επικρατείας της Ελληνικής Λύσης, κατά τη συζήτηση στην Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων στις 19/05/2022, του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών «Κίνητρα ανάπτυξης επιχειρήσεων, μέσω συνεργασιών και εταιρικών μετασχηματισμών».
Έγιναν οι εξής παρατηρήσεις :
– Στο άρθρο 6, λογικά επικράτησε η κοινή λογική μετά από κάποια σχόλια στη διαβούλευση, σχετικά με το πόσο λίγες θα ήταν οι εταιρείες που θα μπορούσαν να έχουν όφελος 1.000.000 ευρώ σε τρία χρόνια. Τεκμηριώνεται πάντως, πως δεν υπήρχε σοβαρή ανάλυση εκ μέρους του Υπουργείου. Δεν είναι όμως περίεργο το ότι για πρόσωπα, ισχύει κατ’ ελάχιστο 125.000 ευρώ το καθένα, ενώ για ατομική επιχείρηση 500.000 ευρώ; Εκτός αυτού, πώς και ποιος θα πιστοποιεί τα κέρδη που προκύπτουν από την συνεργασία, σε σχέση με πριν; Αποκλείονται επίσης, γενικώς και χωρίς καν οικονομικά κριτήρια, οι μετασχηματισμοί που μετέχουν κατασκευαστικές κοινοπραξίες από τις πρόνοιες του νόμου. Γιατί αλήθεια για τις κοινοπραξίες; Επειδή είναι ευκαιριακές; Το καταλαβαίνουμε. Για τα υπόλοιπα όμως, όχι.
– Η παράγραφος 5 για τα franchising παρέχει το όφελος στον δικαιούχο franchisinger, κάτι που είναι εύλογο. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν αποτελεί μια έμμεση επιδότηση στον franchisinger, επειδή διαφορετικά θα πλήρωνε ενδεχομένως περισσότερα; Γενικότερα πάντως, δεν καταλαβαίνουμε ποια λογική θα εξυπηρετεί η συγκέντρωσή στο franchising, εκτός εάν κάποιοι ιδιοκτήτες καταστημάτων έχουν προβλήματα και η κυβέρνηση θέλει να εξυπηρετήσει τις μεγάλες αλυσίδες για να τους αγοράσουν.
– Με το άρθρο 7 υιοθετούνται κάποιες περισσότερες προϋποθέσεις για να δοθούν τα κίνητρα του νόμου, με την ύπαρξη κύκλου εργασιών κατ’ ελάχιστον 375.000 μετά το μετασχηματισμό. Η παρούσα προστίθεται σε αυτές του άρθρου 3, όπου αναφέρεται, ότι κατ’ ελάχιστο πρέπει να έχει τουλάχιστον 9 υπαλλήλους. Γιατί δε συγκεντρώθηκαν όλες οι ρυθμίσεις σε ένα άρθρο;
– Με τις περιπτώσεις γ’ και δ’, διευκολύνεται η αποψίλωση των εταιρειών από πάγια, αφού μπορούν να αποσχισθούν και να μείνει μία εταιρεία με μόνο το 20% του τζίρου της ως πάγια. Τι δάνεια μπορεί να πάρει αυτή η εταιρεία και με τι εξασφαλίσεις θα τα πάρει; Εκτός αυτού, τι ενδιαφέρον έχει, σε μία εταιρεία, ένας μέτοχος που έβγαλε εκτός το προσωπικό του ακίνητο;
– Επιπλέον, όλες αυτές οι προϋποθέσεις θα δημιουργήσουν μεγάλη γραφειοκρατία και ανάγκη επίβλεψης στην ΑΑΔΕ σε ένα χώρο –στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων- που είναι ήδη πολυδιασπασμένος. Έχει νόημα; Αξίζει, δηλαδή, όλη αυτή η διαδικασία;
– Στο άρθρο 9 δεν υπάρχει κάποια καταγραφή όλων των απαλλαγών που αναφέρονται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, έστω με βάση κάποια ενδεικτικά παραδείγματα. Δηλαδή, με βάση τις συγχωνεύσεις που έχουν γίνει, τα τελευταία δύο ή τρία χρόνια. Οι οποίες απαλλαγές, λογικά, θα πρέπει να υπερβούν τα μεγέθη του παρελθόντος. Δεν πρόκειται για προχειρότητα, εδώ;
– Γενικότερα, πάντως, θα υπάρχει γραφειοκρατική επιβάρυνση για την παρακολούθηση. Μεγάλη γραφειοκρατική επιβάρυνση.
– Γενικά είναι δύσκολο να καταλάβουμε, αφού όλα αυτά είναι υποθετικά. Θα επιθυμούσαμε, όμως, να μας πείτε τη λογική σας για τη συγκεκριμένη απαγόρευση. Πόσο μάλλον ότι σε περίπτωση εκποίησης των ακινήτων, στην παράγραφο β΄, επίσης, χάνεται το όφελος. Εάν, δηλαδή, μία εταιρεία είναι προβληματική και θα πρέπει να πουλήσει πάγια για να εξυγιανθεί, θα πρέπει να επιβαρυνθεί, επιπλέον, με αναδρομικά τέλη; Επίσης, το πάγιο θα πρέπει να έχει συνεισφερθεί μία πενταετία πριν τη συγχώνευση, κάτι που δεν μας είναι κατανοητό. Σε κάθε περίπτωση, είναι περιοριστικό και τιμωρητικό. Ειδικά για εταιρείες, που έχουν προβλήματα τα τελευταία χρόνια.
– Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στα προβλήματα του πρωτογενούς μας τομέα, τα οποία έχουν επιδεινωθεί, λόγω της αύξησης του κόστους τους. Αντί, όμως, να στηριχθούν οι αγρότες, παρέχονται στην ουσία προνόμια στις μεγάλες επιχειρήσεις, που έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν την παραγωγή. Το σωστό θα ήταν να αυξάνεται η πρόσβαση και ο ανταγωνισμός στη λιανική, μέσω ανεξάρτητων σχημάτων, όπως λαϊκών αγορών και δημοπρατηρίων.
