Ο Βασίλης Βιλιάρδος, Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής στις 31/08/2022, του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων «Εξυγίανση των Ναυπηγείων Ελευσίνας και άλλες διατάξεις αναπτυξιακού χαρακτήρα».
Έγιναν οι εξής παρατηρήσεις:
– Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει με τα άρθρα 1 έως 4 το σημαντικότατο θέμα των Ναυπηγείων Ελευσίνας, ενώ στα υπόλοιπα άρθρα, από το 5 έως το 12, υπάρχουν διάφορες διατάξεις.
Σχετικά τώρα με το μέρος που αφορά τα Ναυπηγεία της Ελευσίνας, εμείς ήμασταν ανέκαθεν υπέρ της λειτουργίας όλων των ναυπηγείων της χώρας, ενώ από την πρώτη στιγμή αναφερόμαστε στο ναυτιλιακό σύμπλεγμα, στην τεράστια σημασία της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης και στη βαριά βιομηχανία της Ελλάδας που είναι τα ναυπηγεία, έχοντας αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος του προγράμματός μας.
– Ασφαλώς πρέπει να λειτουργήσουν τα ναυπηγεία, ενώ η Ελλάδα έχει πολλές δυνατότητες, μεταξύ άλλων, την ελληνική ναυτιλία που είναι το νούμερο ένα στον πλανήτη παρά το μικρό πληθυσμιακά μέγεθος της χώρας μας. Εντούτοις, δεν μπορούμε να λειτουργούμε με απλά ευχολόγια, θυμίζοντας πως ο Υπουργός Ανάπτυξης υποσχόταν τη λειτουργία της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, λέγοντας τότε πως είχε βρει επενδυτή.
– Αργότερα όμως δήλωσε πως δεν ήταν εφικτό επειδή ο επενδυτής είχε ακάλυπτες επιταγές και δεν μπορούσε να βρει κορόιδα να την πουλήσει, με αποτέλεσμα η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης να είναι σήμερα δυστυχώς αδρανοποιημένη. Κάτι ανάλογο, λοιπόν, δεν πρέπει να συμβεί με τα ναυπηγεία μας. Γι’ αυτό άλλωστε αναφέραμε το παράδειγμα της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, τα οποία ναυπηγεία είναι σε θέση, όχι μόνο να επισκευάζουν πλοία, αλλά επιπλέον να κατασκευάζουν μηχανήματα.
– Στην ουσία, λοιπόν, ζητείται από εμάς λευκή επιταγή και το ακαταδίωκτο για ένα θέμα που αφορά δημόσιο χρήμα, τη διαγραφή δηλαδή μεγάλου μέρους των υποχρεώσεων του Πολεμικού Ναυτικού, των φόρων και των λοιπών οφειλών στο κράτος, για ένα τεράστιο κούρεμα δηλαδή της τάξης του 93%, όπου ο Υπουργός μάς διαβεβαίωσε πως έχει τη συμφωνία και την εξουσιοδότηση να το δρομολογήσει τόσο από το Υπουργείο Άμυνας όσο και από το υπόλοιπο δημόσιο.
– Εντούτοις, ο Υπουργός Άμυνας έχει πει στο παρελθόν, τον προηγούμενο Φεβρουάριο, αν δεν κάνω λάθος, τα εξής: «Χωρίς να επενδυθούν πρώτα κεφάλαια στην Ελευσίνα, υπογραφή δική μου δεν μπαίνει για κούρεμα χρεών του Πολεμικού Ναυτικού όπως και για ανάθεση έργου, γιατί, όπως γνωρίζετε, θα πάω φυλακή». Πολύ σημαντικό.
– Έως πρόσφατα εμφανιζόταν η πρόταση ως «Όμιλος Fincantieri ONEX». Έχει αλλάξει κάτι; Μήπως το ενδιαφέρον προέκυψε σε συνδυασμό με το συμβόλαιο των κορβετών των 2 δισεκατομμυρίων, όπως θα καταθέσουμε στα Πρακτικά, ενδεχομένως αυτών της Fincantieri έναντι των γαλλικών GoWind -απορία μας όπως πριν για τις φρεγάτες LCS που δεν επιλέχθηκαν έναντι των Belhara;
– Σε κάθε περίπτωση, εμείς δεν θεωρούμε σωστό να δεσμεύουμε τις αποφάσεις των Ενόπλων Δυνάμεων μέσω του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των ναυπηγείων.
– Μετά τη λεπτομερειακή ανάλυση των οικονομικών μεγεθών του Ναυπηγείου της Ελευσίνας και επίσης του Ναυπηγείου της Σύρου, έχουμε την εντύπωση πως ο σκοπός του επενδυτή είναι να επιτύχει την πιο συμφέρουσα συμφωνία που γίνεται για τον ίδιο με «κούρεμα» έως και 93% των οφειλών προς το δημόσιο, ενώ μετά να αναζητήσει τα κεφάλαια που απαιτούνται επιπλέον για τις απαραίτητες επενδύσεις, εκτός εάν έχει ήδη βρει κάποιον να συνεργαστεί μαζί του και δεν το λέει για να διατηρήσει υψηλά τα «κουρέματα», κάτι που ασφαλώς είναι δικαίωμά του και συνηθίζεται σε τέτοιες διαπραγματεύσεις. Πάντως, εάν πληρώσει 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ φόρους σε βάθος εικοσιπενταετίας, όπως ισχυρίζεται, τα αντίστοιχα κέρδη θα είναι υψηλά, οπότε ελκυστικά για κάποιον τρίτο ενδιαφερόμενο.
– Μας ανησυχεί πάντως το ότι δεν προβλέπονται κάποια χρονικά όρια σχετικά με το πότε και πώς θα λήξει η διαδικασία εάν δεν βρει τελικά τα κεφάλαια, πόσω μάλλον όταν δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για την ενδιάμεση περίοδο έως τη μεταβίβαση της εταιρείας.
– Αντί να χάσει το δημόσιο το 93% των απαιτήσεών του, θα μπορούσε να εξετάσει την ενδεχομένως καλύτερη πρόταση του κ. Σπανόπουλου, καθώς επίσης να αναζητήσει άλλες. Επειδή, όμως, όπως πολύ σωστά είπε ο Υπουργός –πρώτον- ο κ. Σπανόπουλος εμφανίστηκε πολύ αργά και –δεύτερον- όταν ολοκληρωθούν οι εργασίες του Πολεμικού Ναυτικού στα τέλη του έτους δεν θα υπάρχει δυνατότητα πληρωμής των εργαζομένων, αν και υπάρχει πρόταση για μία ακόμη πυραυλάκατο, καθώς επίσης και το πρόγραμμα αναβάθμισης των ΜΕΚΟ –περί τα 500 εκατομμύρια-, θα μπορούσαν να δρομολογηθούν εναλλακτικά τα εξής: Πρώτον, να κρατικοποιηθεί τουλάχιστον ο αμυντικός κλάδος των Ναυπηγείων, να τον αναλάβει δηλαδή το Πολεμικό Ναυτικό ως βάση υποστήριξης έναντι των απαιτήσεων που έχει, καθώς επίσης –δεύτερον- να κρατικοποιηθεί και να εκμισθωθεί ο εμπορικός κλάδος στον κ. Σπανόπουλο που έχει ήδη ενδιαφερθεί, έως ότου ολοκληρώσει την πρότασή του.
